പുഴക്കരയില് ഞങ്ങള്
രണ്ടര്ദ്ധഗോളങ്ങളായി
ഇരുന്നു.
അവളൊരു ചെടിയായ്
പ്രണയത്തിന്റെ വേരുകള്
താഴോട്ടു താഴ്ത്തി തുടങ്ങി...
പടര്ന്നു പിടിക്കുന്നതിന്മുന്പു
ഞാനൊരു പുകച്ചുരുളായ്
ഉയര്ന്നുപൊങ്ങി.
അവള് പൂവായ്
ഓരോ നിമിഷത്തിലും
തൂവെള്ള ഇതളുകള്
പുകച്ചുരുളുകളിലേക്ക്
ഉയര്ത്തി ആഘോഷിച്ചു
ഇതളുകള് കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടു
തിരിച്ചുവരവില്ലാതെ പറന്നു
പ്രണയിനി സര്പ്പമായി .
വിഷം ചീറ്റി
പുകച്ചുരുളുകള് വിഷവാഹകരായി
പ്രണയങ്ങളുടെ
ഘാധകരായി.........
31.3.10
ഇതിനായി സബ്സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റിന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള് (Atom)
6 അഭിപ്രായ(ങ്ങള്):
HUMMMM
നല്ല കവിത...
സ്ത്രി കമുക ഭാവത്തില് എഴുതുന്ന വരികളില് പോരായ്മ അനുഭവ പെടുന്നുണ്ട് , എങ്കിലും ആശയം നന്നായി അവതരിപ്പക്കാന് ശ്രമിച്ചു
നന്നായിരിക്കുന്നു....അഭിനന്ദനങ്ങള്....
www.vazhivilaku.blogspot.com
മനോഹരമായ കവിത... അയ്യപ്പനെ ഓര്മ വന്നു പോയി, ഈ ശൈലി തുടരുക. ആശംസകള്!
നല്ല കവിത ഇഷടായി കവിത വീണ്ടും എഴുതുക Shaima
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ